Toen ik een paar jaar geleden bij Maron Hilverda thuis een bespreking had voor een schoolactiviteit, keek ik m’n ogen uit. Wat was er veel te zien! Maar ik hield me een beetje in, want het is tenslotte niet beleefd om zomaar in iemands huis rond te snuffelen. Gelukkig kreeg ik onlangs de gelegenheid om toch rond te kijken, en om foto’s te maken. Wat een heerlijke ervaring was dat: voor de eerste keer ongeremd alles mogen bekijken, en vastleggen.
Maron geeft ook schilderlessen. Daar heb ik ooit eens gebruik van gemaakt, en elke dinsdagavond moest ik me ook daar bedwingen om niet alles uitgebreid te bestuderen. Het atelier is een prachtige ruimte! Ik heb geprobeerd de bijzondere sfeer vast te leggen.
Ik wist al dat Maron dingen mooi leesbaar onder woorden kan brengen. Dat heeft ze nu ook gedaan met betrekking tot mijn vragen over hoe ze hier leeft met Jaap en de kinderen, en hoe hun woonomgeving tot stand is gekomen.
Ik woon hier met mijn man, biologische dochter, drie gezinshuiskinderen, twee honden en een konijntje (en in de tuin nog een paar beesten).
Wij vonden dit huis toen we op zoek gingen naar een goede plek om een gezinshuis te starten. Eerlijk gezegd hadden we het al een jaar eerder ook te koop zien staan en werden we er nogal verliefd op, maar toen hadden we geen reden om het te kopen. Een jaar later dus wel en toevallig stond het nog te koop….
Ik had geen droom over dit soort huis. Ik had nooit gedacht ooit in zo’n huis als dit te komen te wonen! Maar door het gezinshuis gebeurde het toch en ik heb heel lang (nu nog steeds wel af en toe) gedacht: “Tjonge, dat ík echt in dit huis wóón!” Ik heb het ook nooit gevoeld als ‘mijn huis’, maar als een heerlijke plek waar ik een tijdje van mag genieten .
Hoe ervaar ik de woonomgeving? Ik vind het huis zelf geweldig, de buurt is okay, allerlei winkels heel dichtbij is bijvoorbeeld heel handig. De tuin hebben we eigenhandig veroverd op de stoep, voor onze komst was het een en al tegel. Wat we anders zouden willen is toch waarschijnlijk meer groen om ons heen en minder verkeersgeluiden. We zitten dicht op een drukgebruikte straat en dat geeft bij warm weer, als we meer buiten, zitten veel onrust.
Het huis zoals het er nu bij staat is door de tijd heen tot stand gekomen. Toen we er kwamen wonen kon je de charme door de troep heen zien, maar er moest eerst hard gewerkt worden. Sommige vrienden van ons vroegen zich af waar we in hemelsnaam aan begonnen waren, het was een vies uitgeleefd karkas. We hebben een half jaar vier dagen in de week gewerkt in het huis, samen met m’n ouders. Na dat half jaar zijn we er gaan wonen, maar het duurde nog zeven jaar voordat het de vorm had die je nu ongeveer ziet.
‘…een heerlijke plek, waar ik een tijdje mag wonen.’
Alle grote besluiten hierin hebben we voornamelijk samen genomen, Jaap en ik. De kids hebben inspraak gekregen over het inrichten van hun kamers op het moment dat ze naar de middelbare school gingen. Verder houd je als gezinshuisouders natuurlijk automatisch veel rekening met de eisen die het gezin aan je huis stelt: ieder z’n eigen vak voor z’n schoenen, ieder een eigen kamer, twee badkamers, drie wc’s, etc….
Uitgangspunten voor beslissingen in en om ons huis liepen langs de weg:
– wat is te betalen?
– wat staat er in de kringloopwinkel voor moois?
– is het nuttig?
– is het duurzaam?
Vooral dit laatste is tegenwoordig een iets groter criterium, eenvoudigweg omdat duurzame beslissingen vaak veel geld kosten bij aanschaf en dat geld hadden we 17 jaar geleden gewoon nog niet.
Verder zijn we -als het kan- best een beetje zuinig of bewust met spullen. Dus je zult niet veel dingen vinden die we gloednieuw hebben gekocht. Behalve dan een nieuwe keuken of computer of zoiets, daar ontkom je haast niet aan. Veel spullen komen van familie of vrienden of uit de kringloopwinkel. Tegenwoordig komt er wel eens een enkel ding uit een winkel, bijvoorbeeld die transparante stoelen (geïnspireerd op een heel gaaf ingericht Airbnb-huisje dat we eens huurden).
Ons huis groeit door de jaren heen naar ons toe. We lopen tegen spullen aan op de juiste manier op het juiste moment, we zullen nóóit zo maar een winkel inlopen om ‘een interieur bij elkaar te kopen’. We zoeken meer karakter, eigenheid, doorleefdheid in de spullen, denk ik. Ik kan ook nooit iets ouds en moois, van mijn oma’s bijvoorbeeld, weg doen: dat moet ergens in huis een plekje krijgen.
Volgens mij hebben we geen echte leidraad…..ik noem het wel eens ‘eclectisch’, daar houd ik wel van: van alles uit verschillende stijlen en bij elkaar staat het dan toch weer goed. Vooral niet dat rigide stijlgevoel!
‘Ik heb veel dierbare dingen in huis die ik niet graag
zou willen missen.’
We maken ook regelmatig dingen gedeeltelijk zelf. Dus een houten kast of bed uit de kringloop en dan zelf een eigenwijze kleur toepassen. Of een biljarttafel en daar dan een tafelblad op maken, zodat het de eetkamertafel kan worden. Of een mooi stoeltje uit de kringloopwinkel met een eigen gekozen stofje om de kussens.
Ik heb veel dierbare dingen in huis die ik niet graag zou willen missen, maar zo zit ik ook een beetje in elkaar. Als het lang in m’n aanwezigheid is hecht ik me er aan en vind ik het akelig als het weg zou moeten (dat heb ik al bij sommige kledingstukken). Te veel om op te noemen wat dierbaar is, dus. Nou, misschien een paar dingen: een hele gave lamp die onze zoon Boas heeft gemaakt van een metalen wenteltrap die hij als laswerkstuk moest maken op zijn opleiding: die wil ik echt nooit meer kwijt! Een paar mooie hutkoffers, eentje van mijn oma en eentje uit 1930 die ik een keer vond bij het grofvuil toen ik nog studeerde in Arnhem. Dat soort dingen.
En wat betreft de kunstwerken: er hangen er natuurlijk veel van mezelf. Maar ik heb ooit van een vriendin een heel mooi beeldje gekregen. Een laddertje van brons, zo’n 20 cm hoog, en op de bovenste trede van het laddertje zit een mannetje in de houding á la ‘De denker’ van Rodin. Hij zit wat op die bovenste sport en denkt (voor mijn gevoel) diep na over het leven. Die is me ook heel dierbaar…..ik kreeg hem en voelde meteen grote vriendschap vóór en affiniteit mét het mannetje. Dat was 25 jaar geleden, maar is nooit meer veranderd.
Mijn atelier is mijn favoriete plek, om meerdere redenen. Ik vind het een fijne plek en inspirerend, maar ik kan er ook even alleen zijn.
Verder ben ik ook erg blij met m’n woonkamer en slaapkamer.
Ik heb wat betreft mijn huis niet zoveel wensen meer, ik ben er gewoon hartstikke blij mee. Ja, ik zou dan toch weer die tuin noemen misschien…..iets meer ruimte en groen en iets minder herrie.
